Wie ben ik?

 Ik ben Vicky Nuyts, geboren op 19 juli 1972, gelukkig getrouwd met Merlijn en trotse mama van 2 adolescenten.

Als 6-jarige wist ik al dat ik kleuterjuf wilde worden, of misschien kinderverpleegster. Dat laatste ketste ik vrij vlug weer af omdat je dan eerst een 'algemene opleiding' moest volgen om dan later te specialiseren.

Kleuterjuf werd het dus. Daarna kwam lager onderwijs erbij omdat ik dat hele proces van beginnend lezen, schrijven en rekenen toch wel héél boeiend vond.  Lesgevend in het eerste leerjaar ontwikkelde ik een 'voorliefde' voor kinders met een extraatje. 

Toen mijn eigen kinderen in de lagere school startten, groeide de zorg: 'Hoe komt het dat sommige kinderen over meer dan voldoende capaciteiten beschikken en toch niet tot leren komen?'

Ik zocht en vond bijscholingen in verband met hoogbegaafdheid, dyslexie, leerstoornissen en vormingen rond het sociaal emotionele welzijn.
Na een eerste burn-out ontdekte ik kinderyoga, ik mocht ervaren wat dat deed bij mij en mocht dit doorgeven op school aan de kinderen, een zalige tijd werd dat!

Ik werd auteur toen ik een handleiding schreef voor leerkrachten (Stop de tijd ... en kom tot rust) over kinderyoga in de klas. Mijn praktijk (KiYoVick ... van KinderYogametVicky) werd geboren want ik ging ook na school nog kinderyoga geven. 

Ik verdiepte me in het bewegend en zinvol leren, RekenTrapperS van @Eureka onderwijs, het beelddenken en de focus in mijn #caravanneke verlegde zich stilletjes aan van kinderyoga naar kindercoachen.

Nieuwe bazen, nieuwe wetten ... en kinderyoga werd afgeschaft tijdens de schooluren, ik mocht opnieuw gaan 'juffen'.

Het fijne proces om met een groep kinderen te starten en er een weg mee af te leggen, deed me toch ook weer deugd.
Tot mijn perfectionisme(patroon) weer de kop op stak en me een tweede keer nekte. Opnieuw een burn-out was het gevolg.

Het woord genezingsproces werd belangrijk want dit wilde ik nooit meer!

Hoe goed ik ook mijn best deed, toch nam een automatisme het van me over... ik had beloofd om goed voor mezelf te zorgen maar lukte hier niet in. Nu pas weet ik dat dit kwam door mijn patroon, het automatisme dat steeds mijn richting bepaalde. 

Ik ging aan de slag met dat perfectionisme van mij.

Om te beginnen ging ik een opleiding tot kindercoach volgen(dat deed ik tenslotte al in #hetcaravanneke en ik werd er blij van ... héél belangrijk tijdens een burn-out).

En ik mocht aan de slag met dat automatisme. Eerst volgde ik voor mezelf een traject bij een perfectionismecoach.

Het was een hele opluchting om te mogen ontdekken dat het niet aan mij lag, aan mijn zwak karakter of dat ik gewoon lui was ... ik had (oké, héél actieve en te goed werkende) verdedigingsmechanismen die me beschermden.

Ze kwamen (ongevraagd) in actie wanneer de kans bestond om gekwetst te worden.

Het was voor mij de eerste keer dat ik het gevoel had dat er een wonde verzorgd werd in plaats van dat er simpelweg een plakkertje op geplakt werd. 

Net omdat ik niet echt pas in het typische hokje van een perfectionist, besloot ik om zelf perfectionismecoach te worden.  Want de basis van alles is toch ... dat we allemaal, kinderen voorop, mogen en kunnen leven met het gevoel en de wetenschap van 'Ik ben oké!'  

Gaande weg ontdekte ik dat 'glunderen' iets met me deed, of liever gezegd iets met me doet. 

Dus is GlunderCoach de beste naam voor wat ik nu doe.

Kinderen en ouders (opnieuw) laten glunderen ... vanuit hun eigen 'ik ben oké!'-kracht.